بهار بمو ... (شعر مازندرانی )

 بهار بمو ...

(پیشاپیش بهار شماره موارکا)

بهـار بمــو بهــار ، تـی تـی درنه

                                         پیغـــوم هـــادین که سال اتی درنه

ونــوشه نــــوج بــزو بیشار بهییه

                                          ککیمــار لمـــه سر ســـــوار بهییه

هلـی دار اسبه پیــرن تــن دکــرده

                                             عمــو نورز تمومه ونگ هکرده
 
  پرس خــو و هنیشتن دیگـــه وسه

                                             هلــو دار تی تی صـــــورتی دوسه

بلبل خـــونه بهـــاره نـــو ره دارمی

                                             لتکاسر ونـــوشه ی بـو ره دارمی

کلک سر اوجـــی و زلنگــه بــــوهه

                                            کیله سر نعنا و سرسمه بــــوهه

هفتا سین رج بونه سفره ی میون

                                           سره سره اینه ، ات خلـــه مهمون

خش بمــونی شمه بهــار مـــوارک

                                            سلامتی دارین خـار خـار مـــوارک

وچـــونـــه ویندنی چــه شـادی کنه؟

                                             ذوق کننه درنــــــه بـــــــازی کنه

علـــف ذوق کنـده گــــــله ور بهیته

                                              پاپلــــی اینجــه اونجـــه پـــــر بهیته

بهـــــاره ای بهـــــاره ای بهـــــاره

                                              سر بـزن اون مریضی کــه نخـــاره

الهــی هیچ دلــــی نــاخش نبــــاشه

                                              خیر و خشی همــه وســــــه دواشه

نــوبهــاره نــود و چا ره دارمــــی

                                               خشالمـی غـــــم و غصه نـدارمـــی

طاهـــری را دکــف تـــه را زیـــاده

                                              چش به رانـــه ملــــه ته خـــانواده

***

میر حمزه طاهر ی هریکنده ای نوپا